Look back on your year and recognise how far you have come.
Rok się jeszcze nie skończył, ale podsumowanie mojej terapii od Natury mogę zrobić. Przypomnę, zaczęło się od artykułu w moim ukochanym „Przekroju” z zeszłej zimy, z którego dowiedziałam się, że szkoccy lekarze zupełnie oficjalnie przepisują swoim pacjentom tęże (Naturę) na receptę. Odnalazłam stronę z kalendarzem z „receptami” na każdy miesiąc i próbowałam przez cały rok te recepty realizować. Utrudnieniem był fakt, że kalendarz dotyczył Szetlandów, ale okazało się, że Warszawa i Mazowsze aż tak bardzo się od tego szkockiego archipelagu nie różnią. Wszystkich recept nie udało się zrealizować, z różnych względów – obiektywnych (look out for humpback whales on their autumn migrations…) lub subiektywnych, ale to nic, nawet lepiej, bo mogę „kurować się” dalej, a te recepty nie mają terminu ważności.
A co się udało?
- przyjrzałam się porostowi
- odwiedziłam kilka „brochów”, czyli twierdz
- policzyłam ptaki w moim „ogrodzie” (i zrobiłam dla nich wanienkę)
- narysowałam przebiśnieg
- podążyłam śladem strumieni (podziemnych)
- poszukałam śladów pozostawionych przez zwierzęta
- zaczęłam zdobywać warszawskie „szczyty”
- posadziłam cebulki
- zainspirowałam się poematem szetlandzkiej poetki i poszukałam pierwiosnków
- pobawiłam się jak ośmiolatka
- poszłam nad staw pooglądać kaczki
- dotknęłam rzeki (w zastępstwie morza)
- pomacałam pąk na drzewie
- posadziłam kwitnące roślinki
- poszukałam ptaków wodnych – nie brodzących wprawdzie, ale nurkujących
- pospacerowałam brzegiem rzeki
- znalazłam purpurową skalnicę
- przyjrzałam się chmurom
- ukryłam twarz w trawie
- znalazłam miejsce, w którym mogłam przez chwilę „po prostu być”
- zrobiłam mapę dźwięków
- poszukałam skarbu
- zajrzałam pod kamień
- poszukałam bestii w nieskoszonym trawniku
- odwiedziłam miejsce, w którym jeszcze nigdy nie byłam
- spróbowałam szczawiku
- posłuchałam ptaków
- posłuchałam ulubionych dźwięków w naturze
- poczułam wiatr we włosach
- odwiedziłam nadwiślańskie „rockpool”
- popodglądałam zapylacze przy pracy
- pobiegałam za trzmielem
- złapałam ćmę i rozpoznałam ją
- odwiedziłam GeoPark
- upichciłam „tatties”
- wrzuciłam zmartwienie do rzeki
- znalazłam zwitek brzozowej kory
- policzyłam łabędzie
- odwiedziłam warszawskie „drzewo z historią”
- …i posadziłam drzewo – zdjęcia nie mam, ale „posadzony” przeze mnie kawałek lasu można zobaczyć tutaj (lokalizacja nr 36), bo niedawno dostałam maila z informacją o tym od fundacji „Las Na Zawsze” (może w przyszłym roku pojadę je odwiedzić).
Myślę, że zaszłam dosyć daleko.
Spacerniak 