Czyli spacer „a – ę” – do Konstancina-Jeziorny. Był zalew, był kamieniołom, stary cmentarz był – dzisiaj przyszła pora na uzdrowisko. Głównie duszy, bo ciało mam raczej obolałe po tym spacerze :).
Jeden z najstarszych zakładów papierniczych w Polsce, założony ok. 1775 r. (na papierze tu czerpanym spisana została Konstytucja 3 Maja), obecnie pełni funkcję dość ekskluzywnego centrum handlowego.
Wracam nad rzeczkę.
Jeden z dwóch zabytkowych cmentarzy ewangelickich na Woli, na Powązkach – większy, założony w 1792 r., wg projektu Szymona Bogumiła Zuga (na którym został po śmierci pochowany). Sąsiaduje ze Starymi Powązkami, cmentarzem żydowskim, muzułmańskim i ewangelicko-reformowanym. Bardzo klimatyczny, z wieloma ciekawymi nagrobkami, rzeźbami i piękną zielenią. Wykorzystywany do walk obronnych od powstania kościuszkowskiego do warszawskiego w czasie II wojny światowej, ulegał wielu zniszczeniom, z których jednak został starannie odrestaurowany. Najpiękniej zapewne wygląda w mglisty, październikowy dzień, ale i w słoneczne letnie południe też prezentuje się znakomicie.
Jednego z Gebethnerów znałam osobiście – prof. Stanisław Gebethner uczył mnie prawa administracyjnego. Miły, ale choleryk :).
…i wiele, wiele grobów innych znanych osób, świadczących o tym, że Polak to niekoniecznie katolik.
W gorące, letnie weekendy dość straszne miejsce, w ciągu tygodnia – całkiem, całkiem. W starej pracy jeździłam tu często służbowo na szkolenia i „integracje”, wozili nas autokarem. Już sobie nie pojeżdżę (za to może pojadę, czy wręcz polecę, znacznie dalej), więc dzisiaj zawiozłam się sama, autobusem podmiejskim, który odjeżdża z przystanku tuż pod moim domem. No grzech nie skorzystać. Od pięciu lat sobie obiecywałam, że kiedyś się nim przejadę i w końcu nadszedł ten dzień.
Przyszłam tym mosteczkiem. Nie jest to zdaje się zwyczajny sposób poruszania się tutaj, bo jakiś zatroskany pan zatrzymał na rozstaju dróg swój samochód i zaproponował podwózkę :). A szłam normalnie, chodnikiem, bo był tam chodnik. (Podobną przygodę miał mój brat dawno temu w Ameryce, gdy wędrował sobie skrajem tamtejszej drogi do tamtejszego pobliskiego sklepu. Jakiś życzliwy Jankes zatrzymał się, żeby spytać, czy brat na pewno dobrze się czuje i nie potrzebuje pomocy :)). Nie skorzystałam z propozycji, a potem spotkałam miłego pana jeszcze raz na promenadzie (z kolegą i z pieskiem).
Watch a maalie (fulmar) for 10 full minutes. Daawno nie było recepty od natury (ale też i „naturalne” leki nie są mi już tak bardzo potrzebne). Co nie znaczy, że „profilaktycznie” nie mogę sobie ich czasem zażyć :).
Nie jest to fulmar oczywiście, w ogóle nie wiem, co to za ptaszysko, ale z całą pewnością wodne i poruszało się bardzo majestatycznie.
W taki upał nawet na wsi nie chce się iść na spacer. Ale dopiero wieczorem, gdy wysiada się z wukadki na Dworcu Centralnym, odczuwa się, jaką wyspą gorąca jest Warszawa przy takiej pogodzie. Różnica temperatury to co najmniej kilka stopni, o różnicy w jakości powietrza nie wspominając. Na szczęście to już chyba ostatni dzień żaru i spacery powrócą na Spacerniak, bo się za nimi stęskniłam. Dzisiaj tylko wypatrzony na wybiegu świerszczyk polny.
Miejsce pięknie położone nad Potokiem Służewieckim i pięknie zaprojektowane, niestety wymarłe. W piątkowy, wakacyjny wieczór powinno tętnić życiem, ale życiem tętniło jedynie służewskie metro, którym ursynowiacy i służewiacy masowo jechali do miasta, celem – jak się domyślam – kulturalnego spędzenia czasu. Szkoda.
Spacery krajo- a raczej miastoznawcze chwilowo zawieszone z powodu upału i duchoty, zatem dzisiaj tylko kolejne cytaty z wiedźminowskiej sagi, którą pożyczył mi stary kolega z nowej pracy i którą pochłaniam z apetytem od kilku tygodni. Wielka literatura to nie jest, ale czyta się to z dużą przyjemnością, a i parę niegłupich zdań też się zawsze znajdzie.
***
– Elirena… – mruknął nagle. – Jeśli Elirena była bohaterką, jeśli to, co zrobiła, nazywa się bohaterstwem, to trudno, niech mnie nazywają zdrajcą i tchórzem. Bo ja, Yarpen Zigrin, tchórz, zdrajca i renegat, twierdzę, że nie powinniśmy się nawzajem zabijać. Twierdzę, że musimy żyć. Żyć tak, by później nie musieć nikogo prosić o wybaczenie. Bohaterska Elirena… Ona musiała. Wybaczcie mi, błagała, wybaczcie. Do stu diabłów! Lepiej zginąć niż żyć ze świadomością, że zrobiło się coś, co wymaga wybaczenia.
[…]
– Niestety – powiedziała cicho. – Niestety, masz rację, brzydulko. Gdyby umiejętność korzystania z doświadczeń i wyciągania wniosków decydowały, dawno już zapomnielibyśmy, czym jest wojna. Ale tych, którzy do wojny dążą, nigdy nie powstrzymywały i nie powstrzymają doświadczenia ani analogie.
– A więc jednak…. Jednak to prawda. Będzie wojna. Czy to dlatego musimy wyjechać?
– Nie mówmy o tym. Nie martwmy się na zapas.
Ciri pociągnęła nosem.
– Ja już widziałam wojnę – szepnęła. – Nie chcę jej już oglądać. Nigdy. Nie chcę znowu być sama. Nie chcę się bać. Nie chcę znowu stracić wszystkiego, jak wtedy. Nie chcę stracić Geralta… i ciebie, pani Yennefer. Nie chcę cię stracić. Chcę być z tobą. I z nim. Zawsze.
Andrzej Sapkowski, „Krew elfów”, Supernowa, Warszawa 2004.
Problem chyba polega właśnie na tym, że zapomnieliśmy, czym jest wojna. Bo wojny, owszem, są, ale gdzieś daleko; albo nawet i blisko, ale jednak TAM, nie u nas. To nie my jesteśmy sami, nie my się boimy, nie my tracimy wszystko. Ale to się zawsze może zmienić, i o tym zapominać nam nie wolno.
Z powodu braku narzędzia pracy, czyli telefonu, a konkretnie kabelka do niego – tylko parę fotek z soboty. Takie tam – to co zwykle, grzyby, owady, rusałki…
Zdjęcie ze środy, nie oddające niestety w pełni urody rusałki. Ale zanim zdjęłam z parapetu wszystkie doniczki, zanim okno otworzyłam, by wychylić się i zdjąć ją z drugiej strony – odleciała… W każdym razie jednak nieczęsty to widok na trzecim piętrze bloku w środku dużego miasta.
Grzyby jadalne (prawdziwki) znalazłam tylko dwa.
W lipcu zeszłego roku przechadzałam się po śródmiejskiej części Południowego Muranowa, dzisiaj dotarłam na jego część wolską, na Nowolipkach. Wygląda bardzo podobnie do swojego śródmiejskiego odpowiednika, choć miejsc wartych uwiecznienia jest tu znacznie mniej.
Tylko on ocalał z wojny w tej okolicy. Na wstrząsającym powojennym zdjęciu można obejrzeć jego sylwetkę sterczącą pośród morza gruzów. W latach 50. miejsce tzw. „cudu na Nowolipkach”.
Szczególnie mi bliski, bowiem to tutaj mała Typikal po raz pierwszy otworzyła oczy i zaczęła uważnie obserwować otaczający ją świat. Prawdopodobnie wydała też pierwszy krzyk, ale – znając ją – nie był zbyt głośny.
Spacerniak