Spacerniak

Czyli okolica, w której kiedyś mieszkałam. Było to moje pierwsze samodzielne mieszkanie i lubiłam je bardzo, choć był to tylko pokój z dużą kuchnią. Ale wszystko było inne niż to, gdzie dotąd mieszkałam – i okolica, i dom, i mieszkanie. Najbardziej podobało mi się, że okna wychodziły na wschód, po raz pierwszy poznałam, co znaczy słoneczny poranek i chłodne popołudnie. I zaciszne podwórko. Nie była to Aleja Tornad, w której wiatr co roku wyrywa z korzeniami kolejne drzewa, nawet w czasie burzy mogłam mieć otwarte okno. I można było biegać dookoła, bo właścicielka przebiła szerokie przejście między kuchnią i pokojem. No i biegaliśmy… (resztę przemilczę ;-)).

Okolica jest „eklektyczna” – bloki i kamienice z lat 50. i 60., eleganckie domki i wille (w jednej swoją rezydencję ma ambasador Wielkiej Brytanii).

Ja jednak najbardziej lubiłam galerię starych domów stojących przy ul. Odyńca:

Stare i zniszczone, ale mają charakter. A na malutkiej uliczce Czeczota mieszkał kiedyś Mirosław Hermaszewski. Uliczka jest tak wąska i tak zastawiona samochodami, że miejscami iść da się właściwie tylko jej środkiem.

Uliczka jest zakrzywiona w kształt półkola, bo znajdował się tu kiedyś fort (M-Tsche).

Zajrzałam oczywiście na moje stare podwórko i już od wejścia poczułam niepokój. Czegoś brakowało… Trzy Siostry. Nie ma ich. Wielkie drzewa, nie wierzby wprawdzie, chyba topole, ale lubiłam na nie patrzeć zza biurka w kuchni (bo kuchnia była tak wielka, że służyła także za gabinet). Czyżby jednak wichura? Czy może przeszkadzało, że „śmiecą”? Nie dowiem się, na ich miejscu rosną trzy inne, młode drzewka. Dziwnie się poczułam, jakby razem z tymi drzewami ktoś odpiłował jakąś część mojej przeszłości.

Wybrałam się dzisiaj z Praską Ferajną na spacer w okolice ul. Rakowieckiej, w planie którego było zwiedzanie mokotowskiego Muzeum Geologicznego. Niestety, odbywały się tam dzisiaj obchody środowego święta i od wejścia do bramy ciągnął się ogon długości brachiozaura co najmniej, złożony z rodzin z małymi paleontologami, zatem jedyna skamielina, jaką dziś obejrzałam, to ta w gablocie od ulicy, którą można sobie oglądać nawet z autobusu. To znaczy teraz nie można, bo na Rakowiecką wracają tramwaje i ulica jest rozkopana, komunikacja nie jeździ.

W chwili odkrycia w 1938 r. był to największy z głazów wydobytych w obrębie Warszawy. (Od tamtej pory przebił go głaz ursynowski, spoczywający w okolicy Kopy Cwila).

No nic, co się odwlecze, to nie uciecze. Ale okolica jest ładna, obfituje w naprawdę ciekawą architekturę, jak zresztą większość Starego Mokotowa, więc spacer był mimo wszystko udany.

Szpecą go klimatyzatory, choć w środku nie powinno być zbyt gorąco, bo okna były tak zaprojektowane, żeby słońce nie wpadało bezpośrednio do wnętrza. No ale wystawa południowa, może dlatego.

Z tyłu budynku dobudowano nowoczesną salę koncertową, bardzo ładną w środku, niestety pani ochroniarz nie pozwoliła nam wejść jej obejrzeć, a potem przegoniła nas także z tzw. terenu, choć nie robiliśmy nic złego. Udało się tylko pstryknąć fotkę łącznika.

Króluje tu jednak modernizm:

Po północnej stronie Rakowieckiej są głównie obiekty wojskowe, ABW i tym podobne, zdjęć im robić nie wolno (przynajmniej nie wszystkim, żołnierz na warcie z karabinem dał nam to jasno do zrozumienia), ale jedną ciekawostkę zamieszczam:

Zbliżam się w swojej wędrówce po Mokotowie do jego najstarszej części, więc robi się coraz ładniej i ciekawiej.

Jak podaje Wikipedia, nazwa mokotowskiego Henrykowa pochodzi od imienia francuskiego emigranta, Henryka Bonneta, który na początku XIX w. zakupił tu grunt i założył posiadłość. Powstały folwark zamieszkiwany był początkowo tylko przez Francuzów. Zachowany do dzisiaj pałacyk wzniósł też (kolejny) Francuz.

Dawniej Instytut Moralnie Zaniedbanych Dzieci. Dzisiaj dzieci tu są zadbane, bo jest to siedziba Młodzieżowego Domu Kultury.

Z wieku XIX przeskakujemy do lat 30. XX w. i mamy piękny budynek autorstwa Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcy (a przed nim stary słup telefoniczny). Intrygujące są te malutkie okienka… I te barierki na dachu…

Na fasadzie płycina w stylu egipskim z sowami i skarabeuszem. W budynku na parterze kilkanaście lat temu działała bałkańska restauracja, „Banja Luka” bodajże się nazywała, w której jedliśmy z moim byłym cudowną jagnięcinę.

A pod asfaltem pozostałości po kocich łbach.

Jest tu jeszcze Park Wodny Warszawianka, do którego, gdy się przeprowadziłam w te okolice, miałam regularnie chadzać, ale nie byłam ani razu… Na usprawiedliwienie mam fakt, że kolega z pracy „swoją” pływalnię widzi z okna mieszkania, ma do niej dosłownie 100 metrów, i też jeszcze nigdy nie był :D.

A wszystko to na skraju skarpy.

Zapowiadano cały tydzień słonecznej pogody, ale pogoda dowiedziała się chyba, że jestem na urlopie i się zepsuła. No trudno, nie odpuszczę, po całym niemalże styczniu siedzenia w domu. Dzisiaj Ksawerów na skarpie.

Okolica jest elegancka, dużo tu przedwojennych willi, na ul. Ikara co roku 13 grudnia odbywały się demonstracje pod domem gen. Jaruzelskiego. Na samym skraju skarpy swoją rezydencję ma ambasador USA (a obok ambasador Peru). Jest też budynek skoczni narciarskiej i „górskie” uliczki – Zawrat i Kalatówki. Sporo jak na tak mały skrawek terenu.

W tzw. stylu Williamsburga. Przechodząc lub przejeżdżając obok, można się przez chwilę poczuć jak w Ameryce.

Samą skocznię rozebrano w latach 2000-ych. Jej punkt konstrukcyjny był na 38 metrze, a najdłuższy skok oddał Janusz Duda (48 m) (chociaż oficjalny rekord – 40,5 m należy do Antoniego Łaciaka). Ostatnie zawody odbyły się w 1989 r.

Schodki są bardzo nierówne i bardzo strome, można sobie na nich połamać nogi, zupełnie jak na prawdziwym Zawracie. Chociaż widziałam dzisiaj, jak tuż przede mną jakiś koleś zbiegał po nich niczym kozica.