Jako że trzeciego dnia pogoda była, jak to określił Kolega, „muzealna”, udałyśmy się do najważniejszego haskiego muzeum.
Obejrzeć tu można dzieła m.in. Rembrandta, Vermeera, Rubensa, Memlinga, Holbeina czy van Dycka, czyli „the best of” XVII-wiecznych malarzy flamandzkich. Same perełki. Oprócz tej jednej, najważniejszej…
Niestety, Dziewczyna pojechała do Amsterdamu (wróci do Hagi 1 kwietnia).
Muzeum, żeby wynagrodzić pechowym gościom, takim jak my, brak najsłynniejszego tutejszego dzieła, prezentuje w jego miejscu dziesiątki „wariacji na temat”, niektóre bardzo pomysłowe.
Oprócz wielu słynnych, wielkoformatowych dzieł (np. „Lekcji anatomii doktora Tulpa” Rembrandta) znajduje się tu mnóstwo mniej znanych obrazów artystów mniejszej rangi. I właśnie te małe cacuszka najbardziej mi się spodobały. Czyż nie miło byłoby powiesić sobie na ścianie taki widoczek?
Artysta bardzo się starał, ale przedobrzył – żółwie NIE MAJĄ ZĘBÓW, tylko DZIOBY. (Na zdjęciu nie widać, ale malarz trochę gadziny podrasował, żeby wyglądały atrakcyjniej).
A to tak zwany „śledź po holendersku” – matiasy w czystej formie, które Holendrzy łykają jak pelikany i zapijają ginem. (Nie próbowałam).
Wystawa plenerowa amerykańskiego rzeźbiarza Toma Otternessa przed muzeum sztuki współczesnej Beelden aan Zee. Inspirowane bajkami i legendami związanymi z morzem dzieła są trochę niepokojące.
Nie dziwne, że malarze holenderscy tak chętnie je malowali. O tej porze roku wygląda inaczej co kilka minut.
Niestety z powodu koszmarnej pogody i krótkich godzin zwiedzania nie udało nam się zobaczyć „małej Holandii”, czyli parku miniatur Madurodam, gdzie można obejrzeć najważniejsze atrakcje Niderlandów w skali mikro, ale i tak pierwszy zagraniczny wyjazd służbowy uważam za bardzo udany.
I taka praca to ja rozumiem :-).
Spacerniak 