Bazar na Kole

Miejsce, które z wolskim osiedlem Koło kojarzy się najbardziej – jeden z największych i najbardziej znanych pchlich targów w Polsce. Każdy miłośnik staroci znajdzie tu coś dla siebie. Ceny – od 2 do 2000 zł (a pewnie i więcej). Działa w niedziele.

Najpierw jednak krótka przebieżka po okolicy.

OK, okolica zwiedzona. Idę na targ szukać skarbów.

Nic dzisiaj nie wygrzebałam, ale jeszcze pochodzę… Tyle tu różności.

Rzeczy piękne, ładne, brzydkie, praktyczne i całkiem bezużyteczne, śmieszne, dziwne, zagadkowe, rozczulające, bardzo stare, niezbyt stare, jeszcze niedawno ostatni krzyk mody, rzeczy „o! mieliśmy kiedyś takie!” – wszystkie kiedyś do kogoś należały, a teraz stoją tu wśród tysiąca innych rzeczy, które też kiedyś do kogoś należały i wdzięczą się do przechodzących jak psy w schronisku. Podoba mi się egalitaryzm tego targowiska – autentyczne antyki stoją obok zwykłych śmietnikowych staroci, które koniec końców nie wylądowały najgorzej – mogły skończyć na wysypisku. Daje się jednak zauważyć, że uroda przedmiotów użytkowych kończy się mniej więcej w latach 60. Potem zaczął królować plastik, brzydota i niemal kompletny brak jakiegokolwiek wyróżnialnego stylu. Czy za kilkadziesiąt lat ktokolwiek będzie patrzył na dzisiejszego smartfona równie pożądliwie, jak ja dzisiaj na czarny ebonitowy telefon z tarczą? Będzie chciał położyć go sobie w przedpokoju jako ozdobę? Nie sądzę.

Uwielbiam takie miejsca, ale mam z nimi kłopot – jest tego wszystkiego za dużo. Mam ochotę kupić połowę z tych rzeczy, ale najczęściej – nie kupuję nic.

San H100B – wersja miejska. Tani nie był, ale jako miłośniczka i regularny pasażer komunikacji miejskiej musiałam go mieć w kolekcji.