– Geralt – powiedział nagle. – Przecież potwory są. Może nie jest ich tyle co niegdyś, może nie czają się za każdym drzewem w lesie, ale przecież są. Istnieją. Czemu więc przypisać, że ludzie dodatkowo wymyślają takie, które nie istnieją? Mało tego, wierzą w to, co wymyślają? Hę? Geralcie z Rivii, słynny wiedźminie? Nie zastanawiałeś się nad przyczyną?
– Zastanawiałem, słynny poeto. I znam tę przyczynę.
– Ciekawym.
– Ludzie – Geralt odwrócił głowę – lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni. Gdy piją na umór, oszukują, kradną, leją żonę lejcami, morzą głodem babkę staruszkę, tłuką siekierą schwytanego w paści lisa lub szpikują strzałami ostatniego pozostałego na świecie jednorożca, lubią myśleć, że jednak potworniejsza od nich jest Mora wchodząca do chat o brzasku. Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć.
– Zapamiętałem – powiedział Jaskier po chwili milczenia. – Dobiorę rymy i ułożę o tym balladę.
– Ułóż. Ale nie licz na wielki poklask.
Andrzej Sapkowski, „Ostatnie życzenie”; Supernowa, Warszawa 1993.
Spacerniak 