Nie czułam się rano dobrze, miałam nadzieję, że grzyby oderwą mi trochę myśli od nadchodzącego tygodnia. Z powodów obiektywnych grzybobranie jednak nie wypaliło, więc musiałam wymyślić coś innego, żeby nie zwariować. Doszłam do wniosku, że to rzeka najbardziej mnie uspokaja. Wisła, namiastka dziczy w środku wielkiego miasta. Zatem dzisiaj kolejny odcinek, solecki, od Mostu Poniatowskiego do Łazienkowskiego, bulwarem Flotylli Wiślanej. „Najmojszy” odcinek, bo jako dziecko bardzo często przychodziłam właśnie tu, z dziadkiem. Tylko że wtedy było tu znacznie spokojniej.
Czasem stoi w wodzie, czasem na brzegu. (Ostatnio częściej na brzegu).
Dzisiaj koniec ultrapatriotyczny i narodowy.
Spacerniak 