PDT Wola

Powszechny Dom Towarowy „Wola”, czyli PRL-owska galeria handlowa. Zaopatrzenie było znacznie gorsze niż dzisiaj (choć nieco lepsze niż w innych, mniej sztandarowych placówkach handlowych socjalizmu), za to architektura lepsza. Modernistyczny budynek zaprojektował Michał Przerwa-Tetmajer (z „tych” Tetmajerów), otwarto go w 1956 r. Dzisiaj sklepów już w nim nie ma, w ich miejsce wprowadziły się biura. Nigdy w Pedecie na zakupach nie byłam, mieszkałam przy Domach Towarowych „Centrum” i to tam się zaopatrywałam w dobra deficytowe. (PDT „Wola” był zresztą formalnie ich częścią).

W XXI w. budynek odremontowano, zachowując w większości pierwotny wygląd, a także neon (chociaż ten już w nieco zmienionej, prostszej formie). Zachowano także płaskorzeźby w attykach.

Bywałam za to w znajdującym się w pobliżu kinie W-Z, po którym dzisiaj nie ma już śladu. Podobnie jak po barze „Wenecja” (w którym nie bywałam, bo jeszcze byłam za młoda), a także lunaparku o tej samej nazwie (w którym też nie bywałam, bo działało przed wojną). Obecnie na tyłach domu towarowego mieści się Skwer Gwary Warszawskiej, raczej zapyziały, na którym urzędowali dzisiaj panowie mówiący gwarą, ale raczej więzienną. Nie podchodziłam bliżej.

Ta część Młynowa w ogóle sprawia wrażenie dość zapomnianej. Kontrastuje mocno z niedalekim nowoczesnym wolskim city.

W planach jest remont tego miejsca, ale jaki to jest piękny plan filmowy dla jakiegoś mrocznego thrillera… albo kina postapokaliptycznego… egzystencjalnego dramatu…

Dramat miał tu zresztą miejsce w czasie II wojny światowej:

Napis na brzozowym krzyżu głosi: W miejscu tym mieścił się ogród zabaw „Wenecja”. 5 sierpnia 1944 r. Niemcy rozstrzelali tu ok. 100 osób. W kolejnych dniach Powstania oddziały Verbrennungskommando Warschau spaliły w tym miejscu setki zwłok pomordowanych mieszkańców Woli.