Park Zbigniewa Herberta na Słodowcu, będący w pewnym sensie przedłużeniem Parku Olszyna, okazał się… zamknięty (albowiem jest to park ogrodzony). Przebudowa. Nie było więc mi dane przejść się dzisiaj po łonie przyrody (a po ostatnich dniach w robocie bardzo by się przydało). Wyrobiłam więc dzisiejsze kilometry na uliczkach osiedli Bielany II i Bielany III, w tym m.in. na ulicy innego Zbigniewa, Romaszewskiego – który, poza tym, że był tzw. demokratycznym opozycjonistą, był też kolegą z klasy mojej mamy (nie wspomina go dobrze). Mama w ogóle nie miała szczęścia do Zbigniewów, ale to inna historia…
Wspomniane osiedla wybudowane zostały w latach 60-tych i wpisane na SARP-owską listę DKW (dóbr kultury współczesnej) – podobnie jak żoliborskie Sady i wiele innych warszawskich powojennych osiedli i budynków. Znajdują się na niej budowle powstałe w czasach „komunizmu”, „o nowatorskich rozwiązaniach architektonicznych, przestrzennych i technicznych, szanujące kontekst w otoczeniu i tradycję miejsca, nagradzane i wyróżniane, o wysokich walorach artystycznych i unikatowych cechach” (tako rzecze Wikipedia). Architektami było małżeństwo Marii i Kazimierza Piechotków, uczestników Powstania Warszawskiego z pokolenia Kolumbów (rocznik 1920 i 1919).
Jeden z ciekawszych bloków. Byłby jeszcze ładniejszy, gdyby nie ten paskudny plastikowy daszek pod bardzo ładnymi oknami klatki schodowej.
Współcześni architekci stawiają raczej na chaos niż harmonię, ale też z całkiem przyjemnym dla oka efektem.
I to tyle na dzisiaj. Może w weekend uda mi się połazić po jakichś chaszczach. Bardzo potrzebuję wytchnienia.
Spacerniak 