Spacerniak

Lizbona – część III

W 1755 r. Lizbonę nawiedziło potężne trzęsienie ziemi (9 w skali Richtera) oraz tsunami, które doszczętnie zrujnowały miasto. Odbudowane budynki były pierwszymi na świecie, które zbudowano z myślą o ochronie antysejsmicznej. Gdy się chodzi wąskimi uliczkami, raczej trudno się tego domyślić. Ale nietrudno się nimi zachwycić. Najlepszym sposobem, by je obejrzeć, jest wycieczka słynnym tramwajem nr 28. Przejechałyśmy całą trasę. Miejscami jest tak wąsko, że przechodnie muszą niemal przywierać do ścian domów, by tramwaj o nich nie zahaczył.

Schody ruchome przy przystanku Martim Moniz, z którego wyrusza tramwaj.

No to jedziemy.

Tramwaj jest okupowany przez turystów, ale jest to też zwykły środek lokomocji dla mieszkańców – wsiadają jakieś babuleńki, matki z dziećmi.

W takim korku to nawet przyjemnie postać.

*A we wtorek i w środę ja mam w domu pranie…*

Wysiadamy w drodze powrotnej i idziemy kawałek piechotą.

…i teraz to my musimy uważać na 28-kę pędzącą po ulicach.

Wśród wąskich uliczek mało jest zieleni, ale jeżeli już jest, to od razu taki okaz:

Nie wiem, co to za drzewo, ale pień ma imponujący.

Jeden z najbardziej znanych punktów widokowych Lizbony.

Ale Lizbona to nie tylko romantyczne zaułki…

Niecałe trzy dni (i to prawie wyłącznie popołudnia i wieczory) to stanowczo za mało na Lizbonę. Miasto jest przepiękne, pełne kontrastów i mnóstwa ciekawych miejsc nie zdążyłyśmy zobaczyć, a trzeba było jeszcze suweniry zakupić (ja oczywiście kupiłam m.in. tramwaj do mojej kolekcji automobili). Kończę relację, teraz trzeba usiąść do znacznie nudniejszego sprawozdania z delegacji. W przyszłym roku Madryt, ale czy pojadę (i z kim…) to nie wiadomo.

Na koniec jeszcze pożegnalna fotka z lotu powrotnego.

Lizbona – część II

Oczywiście samochody muszą zawsze parkować po ładniejszej stronie ulicy.

Chyba gekon murowy (lub tarentola murowa) – ale kto go tam wie?

Wbrew pozorom bardzo klimatyczne miejsce. W tle Manu Chao „Me Gustas Tu” – idziemy za nim.

…i lądujemy na „Titanicu” – z widokiem na Most 25 Kwietnia. (25 kwietnia 1974 r. Portugalczycy podczas Rewolucji Goździków – właściwie wojskowego zamachu stanu – obalili prawicową dyktaturę).

Most wybudowano w latach 60. i jest on bardzo podobny do mostu Golden Gate w San Francisco. Po lewej widoczna (ledwo) figura Chrystusa – mniejsza kopia tego w Rio de Janeiro. Tak więc jesteśmy trochę w Portugalii, trochę w Stanach, trochę w Brazylii…

Z powrotem w eleganckim centrum. Widzimy różowe słonie – pora do hotelu.

Jadąc do Lizbony, warto zabrać buty na grubej podeszwie – brukowe mozaiki są piękne, ale ciężko się po nich chodzi.

Jeszcze po portugalsku coś…

Lizbona – część I

Miasto, które nie kojarzy się ani z lisem, ani z wężem boa, jeno z sardynkami co najwyżej – wszędzie ich tu pełno, są nawet czekoladowe. Niestety te, które mi zaserwowano, były przypalone i przesolone (a ziemniaki niedogotowane i zimne). Ale nie narzekam, trzy dni w Lizbonie zafundowane przez zakład pracy były bardzo udane. Czułam się prawie jak na wakacjach, zwłaszcza że temperatury w słońcu oscylowały wokół 30 stopni. (Kolega z zimnej Warszawy w sms-ie do nas: „Cieszcie się wiosną”; my: „Jaką wiosną? My tu mamy lato :-)))”).

Pierwszego dnia czasu na zwiedzanie było jednak niewiele, samolot miał niemal godzinne opóźnienie i niewiele dała zmiana strefy czasowej na zachodnioeuropejską – gdy wyszłyśmy na miasto, był już wieczór.

Ale nawet przy tej gigantycznej fontannie było ciepło – chodziłyśmy w T-shirtach.

Nad ulicami można przejść taką kładką, ale my nie koty, idziemy dołem.

Sztandarowa atrakcja Lizbony, czyli winda Santa Justa z 1900 r.

Można zaoszczędzić sobie wspinaczki na wzgórze, ale niestety nie czas (zawsze stoi do niej kolejka).

Komunikacja miejska to osobny temat – tramwaje i metro, czyli moje ulubione środki lokomocji osiągają tu Level Master.

Campo Pequeno – dawna arena walk byków, dzisiaj centrum handlowe, obok naszego hotelu.

No właśnie, pora do hotelu, następny dzień w pracy intensywny, ale czasu wolnego ciut więcej.

Noc Listopadowa

…w marcowe popołudnie. Ul. 29 Listopada znajdująca się naprzeciwko Stacji Pomp Rzecznych upamiętnia wybuch powstania listopadowego i jest jedną z kilku „wojskowych” ulic tego fragmentu Ujazdowa. Jest jeszcze Szwoleżerów, Dragonów i Kawalerii. A nieco dalej Podchorążych. Na wszystkich znajdują się pozostałości starych zabudowań wojskowych.

Budynek dawnych Małych Koszar Ułańskich (obecnie mieszkalny).

W internetach piszą, że schody w tym budynku są tak szerokie, że można koniem wjeżdżać.

Tuż obok znajdują się Łazienki Królewskie. Gdy byłam mała, były stałym punktem niedzieli. Schemat był następujący: kościół – spacer do Łazienek – obiad. Najczęściej szliśmy do wejścia właśnie przy ul. 29 Listopada, bo było najbliżej.

Mieści się w nich muzeum, w którym można obejrzeć stare powozy i inne końskie akcesoria, ale konie nigdy nie były moją pasją, więc omijam i idę dalej, szukając (i znajdując na każdym kroku) wiosny.

Wiem, banał, ale ten banał nigdy się nie nudzi (przynajmniej mnie).

Uwielbiam przebiśniegi, mam nawet z nimi kubek.

Fragment ul. 29 Listopada z zachowanym brukiem.

Jeszcze trochę modernizmu z lat 30-tych:

To też pozostałość po przedwojennych zabudowaniach wojskowych, obecnie przychodnia.

Pozostałości starych koszar znajdują się też na terenie znajdującego się w tej okolicy 10 Pułku Samochodowego, ale oczywiście wejść tam nie można. Obecność tegoż pułku niedaleko domu odczuliśmy najbardziej pewnego grudniowego poranka 1981 r. – przedefilował nam wtedy pod oknami długi sznur samochodów opancerzonych.

Stacja Pomp Rzecznych

Trochę najbliższej okolicy dzisiaj. Mijałam te wszystkie budynki przez wiele lat, ale dopiero teraz zainteresowałam się ich historią i dostrzegłam urodę.

W styczniu spacerowałam wokół ochockiego Zespołu Stacji Filtrów i wspominałam o tym, że ma on swoją nadrzeczną „filię”, czyli Stację Pomp Rzecznych na Ujazdowie, nad Wisłą. Jej budowę rozpoczęto w 1883 r. według projektu Williama H. Lindleya, zakończono w 1904. Większość budynków została zburzona podczas II wojny światowej, ale trochę się zachowało. I stacja oczywiście nadal pracuje.

Dom mieszkalny kierownictwa stacji, otoczony starym ogrodem.

Przedwojenny dom mieszkalny zwykłych pracowników stacji.

Jedna z zabytkowych bram – w głębi powojenny budynek stacji.

A tu klimacik trochę lemowski, czyli Zawór przy zakładach MPWiK przy ul. Mikkego.

Nieopodal mieści się liceum Sobieskiego, do którego chodził mój młodszy brat cioteczny.

Luty

Puf na lodówce…

…czyli przeprowadzka. Połączona z remontem, czyli armageddon do kwadratu. Jestem wykończona fizycznie i psychicznie. Zdjęcia i spacery lutowe – jak widać na załączonym. Nowe mieszkanie mi się nie podoba, ale do mojej kończącej dziś 85 lat mamy (sto lat!) idę minutę, a nie tłukę się godzinę przez całą Warszawę. Za zachodami słońca i ścianą zieleni za oknem na Żoliborzu będę jednak bardzo, bardzo tęsknić.

Za to obecny widok z okna przypomina mi, gdzie mieszkam :-).

Nocą wygląda to ładniej, ale na zdjęciach nie wychodzi.

Chaszcze na obrzeżach osiedla, które znam od dzieciństwa. Moje ulubione miejsce w nowym miejscu. Wiosna lutowa w pełni. Spacery po Dolnym Mokotowie przede mną. Są tu fajne miejsca też…

7 lat na Pięknym Brzegu

Sady Żoliborskie – najpiękniejsze osiedle, na jakim mieszkałam (a mieszkałam na wielu – właśnie przeprowadziłam się pod siódmy adres). Piękne o każdej porze roku i dnia. I jaka szkoda, że śpiew rudzika za oknem o trzeciej nad ranem kilka dni temu nagrał się zbyt słabo.

Styczeń

Pięć spacerów, jedno wyjście do teatru, jedna imprezka urodzinowa (znowu sushi, znowu pałeczki…), jedna burza śnieżna i jeden samotny Sylwester. Oraz pakowanie, pakowanie, pakowanie… A także jedna mała radość podszyta wielkim rozczarowaniem.

Szopy Polskie i Potok

Z okazji Światowego Dnia Śniegu udałam się dzisiaj tam, gdzie jest go dużo, czyli do dwóch wsi reliktowych w samym środku miasta, niedaleko stacji metra Wilanowska, na styku Ksawerowa i Stegien. Gdy mieszkałam na Wierzbnie, przychodziłam tu czasem – nowe osiedla dopiero budowano. Dzisiaj miasto zagarnia coraz większe fragmenty tutejszej skarpy wraz ze starymi zabudowaniami, za parę lat nie będzie pewnie po nich śladu.

Jak podaje Warszawikia, wieś Potok powstała na początku XIX w., z kolei według Wikipedii Szopy pojawiają się w kronikach już w 1456 r. . Dawno. Wiele z zabudowań jest już w ruinie, jednak w innych wciąż mieszkają ludzie, gdaczą kury. Przetrwały prawdopodobnie dlatego, że usadowione są na skraju skarpy, niełatwo tu dotrzeć, zwłaszcza od strony metra, z góry. Tuż obok jest już jednak zupełnie inne życie.

Wpisany do rejestru zabytków, jednak nie uchroniło go to przed popadnięciem w ruinę.

W oddali miasto wdziera się nieuchronnie.

Służy za teren spacerowy – ludzie wyprowadzają pieski, wożą dzieci na sankach. Pozjeżdżać się nie da, bo skarpa jest mocno zarośnięta.

Skręcam w ciemno w boczną ścieżkę – wydeptana, więc dokądś musi prowadzić.

Prowadzi do cywilizacji.

Willa Pawiówka z 1846 r. przy ul. Bukowińskiej.

Kolumna z końca XIX w. upamiętniająca ofiary zarazy.

Oprócz Dnia Śniegu mamy oczywiście dzisiaj Dzień Babci.

Jeszcze jedna stara chałupa, tym razem nie w Szopach, ale na pobliskim Starym Służewie – nie udało mi się jej uwiecznić w Święto Zmarłych z powodu tłumów, dzisiaj dało radę.

Za parę lat pewnie będzie tu osiedle mieszkaniowe. Podobno okolica należy do Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, jest więc nadzieja, że będzie to przynajmniej osiedle domków jednorodzinnych, a nie blokowisko.

Tarczyńska

Czyli północno-wschodni fragment Starej Ochoty, przylegający do Filtrów. Zniszczony w czasie wojny, stąd tej starości raczej tu niewiele, najwięcej właśnie na ul. Tarczyńskiej. Biegły wzdłuż niej kiedyś tory kolejki EKD, dzisiejszej WKD. W latach 60. przeniesiono je w dzisiejsze miejsce, wzdłuż torów kolejowej linii średnicowej. Po starych torach nie ma śladu, zdziwiło mnie tylko, że biegły wzdłuż tak wąskiej ulicy.

Budynek dawnej Fabryki Kapeluszy, Czapek i Filcu.

W tej kamienicy mieszkał Miron Białoszewski – tablica upamiętnia „Teatr na Tarczyńskiej” prowadzony tu w mieszkaniu w latach 1955-58.

To już ulica Filtrowa i Dom Dochodowy Pocztowej Kasy Oszczędności z 1925 r.

Urzędnicy, pocztowcy, pracownicy ZUS – wszyscy oni mieli przed wojną „własne” kamienice (własne, czyli specjalnie dla nich wybudowane). Ech…

Z nowszej architektury wyróżnia się budynek przy Grójeckiej projektu Jana Zdanowicza z 1962 r., tzw. „X”. Podobne stoją na Solcu i pisałam o nich wczesną wiosną ubiegłego roku (i wspominałam o tym na Ochocie). I oto on:

Na parterze mieści się klub muzyczny „Dekada”. Ciekawe, jak tam wieczory mieszkańców pierwszego piętra… ;-).