Największe i najdalej na północ wysunięte osiedle Bielan, w większości pokryte lasami. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z XIV w. , do Warszawy jednak włączono je dopiero w latach 50. XX w. Przespacerowałam się dziś ich południową częścią, między hutą a Wisłostradą. Niewiele tu atrakcji, zabudowa to głównie współczesne wille i nowe, ogrodzone osiedla mieszkaniowe. Ale powietrze już inne niż w „miejskiej” części Bielan, tej przed hutą, czuje się bliskość lasu.
Najbardziej czuje się obecność Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego „Dęby Młocińskie”.
Klimacik podmiejski.
Miejscowy kościół.
Niezbyt ładny, ale dość malowniczo położony, na niewielkim wzgórzu.
Inna sakralna, dość tajemnicza budowla (Archidiecezjalne Seminarium Misyjne).
I skoro już jesteśmy przy budowlach sakralnych, to jeszcze jedna:
Hotel „Holiday Park”.
Ogromny, ale gości nie widać.
Jest tu jeszcze Państwowy Instytut Badawczy – Instytut Sportu, ale mieści się w budynku typu „Lipsk”, niespecjalnie fotogenicznym :).
Z wykształcenia administratywista i edytor. Z zawodu urzędnik. Z urodzenia (dość już dawnego) warszawianka. Mieszkam (aktualnie) na Żoliborzu. Wychowałam się na Czerniakowie i w Śródmieściu na Ścianie Wschodniej, urodziłam się na Szmulkach, a do liceum chodziłam w Wilanowie. Lubię szwendać się po mieście, pieszo i zbiorkomem. Z aparatem (w telefonie) w pogotowiu. Serce mam po lewej stronie. Namiętnie czytam „Przekrój”. "Typical me" pochodzi z piosenki The Smiths "I Started Something I Couldn't Finish".
View more posts
Spacerniak 