Szopy Polskie i Potok

Z okazji Światowego Dnia Śniegu udałam się dzisiaj tam, gdzie jest go dużo, czyli do dwóch wsi reliktowych w samym środku miasta, niedaleko stacji metra Wilanowska, na styku Ksawerowa i Stegien. Gdy mieszkałam na Wierzbnie, przychodziłam tu czasem – nowe osiedla dopiero budowano. Dzisiaj miasto zagarnia coraz większe fragmenty tutejszej skarpy wraz ze starymi zabudowaniami, za parę lat nie będzie pewnie po nich śladu.

Jak podaje Warszawikia, wieś Potok powstała na początku XIX w., z kolei według Wikipedii Szopy pojawiają się w kronikach już w 1456 r. . Dawno. Wiele z zabudowań jest już w ruinie, jednak w innych wciąż mieszkają ludzie, gdaczą kury. Przetrwały prawdopodobnie dlatego, że usadowione są na skraju skarpy, niełatwo tu dotrzeć, zwłaszcza od strony metra, z góry. Tuż obok jest już jednak zupełnie inne życie.

Wpisany do rejestru zabytków, jednak nie uchroniło go to przed popadnięciem w ruinę.

Służy za teren spacerowy – ludzie wyprowadzają pieski, wożą dzieci na sankach. Pozjeżdżać się nie da, bo skarpa jest mocno zarośnięta.

Skręcam w ciemno w boczną ścieżkę – wydeptana, więc dokądś musi prowadzić.

Prowadzi do cywilizacji.

Oprócz Dnia Śniegu mamy oczywiście dzisiaj Dzień Babci.

Jeszcze jedna stara chałupa, tym razem nie w Szopach, ale na pobliskim Starym Służewie – nie udało mi się jej uwiecznić w Święto Zmarłych z powodu tłumów, dzisiaj dało radę.

Za parę lat pewnie będzie tu osiedle mieszkaniowe. Podobno okolica należy do Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, jest więc nadzieja, że będzie to przynajmniej osiedle domków jednorodzinnych, a nie blokowisko.